ဥတၱရ ယဥ္စြန္းတန္းက ခြပ္ေဒါင္းတို႔ရဲ႕ မာန္ဟုန္၀င္႔သံ 1

Saturday, December 27, 2008

အခ်ိန္ကား ၁၉၉၂ ၾသဂုတ္လ (၈)ရက္ေန႔၊ ၈ေလးလံုး ျပည္လံုးကၽြတ္ အံုႀကြမႈႀကီး အၿပီး ေလးႏွစ္ေျမာက္ေပါ႔၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေျမာက္ပိုင္းဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ရွိရာ ပါေဂ်ာင္ေဒသ၊ လိုင္စင္ဘြန္း၊ ေဒါင္းမိခင္ ခမ္းမမွာ (၈)ေလးလံုး ႏွစ္ပါတ္လည္ အခမ္းအနားက်င္းပ ေနခ်ိန္မွာ။

က်ေနာ္သည္ ထိုအခမ္းအနား က်င္းပရာ ေဒါင္းမိခင္ ခမ္းမ၏ ေထါင့္တေနရာတြင္ မလႈပ္မယွက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနလွ်က္္။ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အသီးသီးမွ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား ေနရာယူၿပီးၾကေသာ အခါ အခမ္းနားမွဴးမွ ခြပ္ေဒါင္း အလံေတာ္ အေလးျပဳရန္ အားလံုး မတ္တတ္ရပ္ေပးၾကပါ ခင္ဗ်ားဟု စကားသံ ထြက္ေပၚလာသည္ႏွင္႔ ခမ္းမထဲတြင္ရွိေနေသာ သူမ်ားအားလံုး ကမန္းကတန္း မတ္တတ္ထရပ္ၾကသည္။ ထိုအစဥ္ အခန္းနားမွဴးမွ “ အားလံုးးးးးးးးးးးးးးးးသတိ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး တိုက္ပြဲ၀င္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ အား အေလးးးးးးးးးျပဳ။ ေနၿမဲ……။ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသြားက်ေသာ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းမ်ားအား ဦးညႊတ္အေလးးးးးးးးးးးးးျပဳ” ။ ဟုၾကားရသည္ႏွင္႔ က်ေနာ့္ရင္ထဲ၌ ခံစားမႈ တစံုတရာ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး အေတြးပံုရိပ္ အပိုင္းအစမ်ားသည္ ဟိုအေ၀း တေနရာဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္႕ ႏွယ္ စိတ္ေလတံခြန္ လႊင္႔လ်က္…..လြင္႔လ်က္။

၁၉၉၂ခုႏွစ္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေျမာက္ပိုင္း -ဗဟို) မွ ၈ေလးလံုး အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနား

သဘာ၀တရားမွာ အရုဏ္အလင္း ေရာက္ယင္ ေတာရဲ့ သဘာ၀အတိုင္း ေက်းငွက္တို႔လည္္း အိပ္တန္းမွ ႏိုးးထ ျပည့္၀တဲ့ အင္အားေတြနဲ႔ အနာဂါတ္တခုအတြက္ မနက္ျဖန္မ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ဖို ့ ျမည္တြန္ျမဴးတူး အားျဖည္႔ေနၾကေလၿပီ ။

လက္ေရတျပင္တည္း

က်ေနာ္သည္ ခရီးပမ္းလာ၍လား မသိအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မွာ တုန္းကနဲ အသိခ်ပ္တဲ႔ အခ်ိန္မေတာ႔ ေက်းငွက္ေတြရဲ့ အသံမ်ားသည္ သံစဥ္မ်ိဳးစံုျဖင့္ က်ေနာ္အား ကလူဤသို႔ ျမဴဤသို႔ နိဳးထရန္ လာေရာက္ အခ်က္ျပေနေလၿပီ။ က်ေနာ္မ်က္လံုး အစံုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ ့စိမ္းလန္းတဲ့ေတာအုပ္ ႀကီးထဲ ေက်းငွက္တို႔ လွဳပ္ရွားေနၾကသလို က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြလည္း လွဳပ္ရွားေနၾကရသည္။ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႕ တည့္တည့္က ရဲေဘာ္တေယာက္သည္ သစ္ရြက္မ်ားေပၚတြင္ ခင္းထားေသာ ထမင္းစား မိုးကာ (၂ေပ ၃ေပခန္႔ ျဖန္႔ခင္းထား ေသာမိုးကားငယ္) ေပၚသို႔ ဟန္းေကာထဲမွ ထမင္းမ်ားကိုခူး၍ ပံုေနသည္။ ထမင္းကုိ ဘယ္အခ်ိန္က ခ်က္လိုက္သည္ က်ေနာ္မသိ ထို႔ေၾကာင့္ သိလိုေဇာနဲ႔ “ အငယ္ေလး ထမင္း ဘယ္တုန္းက ခ်က္လိုက္တာလဲ ” " မနက္ေလးနာရီက ထခ်က္တာ၊ မိုလင္းလာယင္ မီးခိုး ရန္သူ ျမင္မွာစိုးလို႔ ” ဟု က်ေနာ့္အား ရွင္းျပၿပီး ဟန္းေကာ(စစ္သံုး ထမင္းဘူး) အလြတ္မ်ားကို ေဆးေၾကာရန္ ေက်ာက္ေခ်ာင္းေလးရိွရာသို႔ ဆင္းသြားလိုက္ေတာ႔သည္။ ခဏအၾကာတြင္ ဟန္ေကာအလြတ္မ်ားတြင္ ေရခတ္လာၿပီးသူတို႔ တပ္စိတ္ထမင္းစားရန္ လွမ္းေခၚ၍ က်ေနာ့္အား ထမင္းစားရန္ လာေခၚသည္။ က်ေနာ္လည္းမ်က္ႏွာကို ျမန္ျမန္သစ္ျပီး ထမင္းစား၀ိုင္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္၊ ထမင္း၏ အလယ္တြင္ ဟန္းေကာအဖုံုးမ်ားႏွင္႔ ထည့္ထားေသာ ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးကိုသာ ေတြ႔လိုက္ရသည္ ဟင္းပ်င္းေလွာ္ နဲ႔ ဟင္းပ်င္း ဟင္းခ်ိဳရည္(ဟင္းပ်င္း ဆိုသည္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာသာ ရွိေသာ ဟင္းရြက္တမ်ိဳးသာ) သူတို႔ တပ္စိတ္တြင္(၆)ေယာက္သာရွိသည္ ေရွ႕့တန္းတပ္စိတ္မ်ားကို မ်ားေသာအားျဖင့္(၅ေယာက္၊၆ေယာက္) သာ စုဖြဲ႔ၾကသည္။ တိုက္ပြဲက မ်ားသည္ျဖစ္လွ်င္ တနိုင္တပိုင္ စီမံကြတ္ကဲနိုင္သည္။ ကင္းေစာင့္ေနေသာ ရဲေဘာ္တေယာက္အတြက္ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းကိုခြဲထားေပး၍ က်ေနာ္ႏွင္႔ က်န္ွ(၆)ေယာက္ ထမင္းဆက္စားၾကသည္ ။ လက္ေရ တျပင္တည္း ဆိုေသာ ေရွးထံုးစကားသည္ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အတြက္ ေရးထားေလသလား မသိခဲ႔ပါေခ်။

ထမင္းစား မိုးကာနဲနဲျမင့္တဲ့ ေနရာမွာ ရဲေဘာ္က ဟင္းရည္ကို ေလာင္းခ်လိုက္ရင္ မိုးကာအနိမ့္ပိုင္းတြင္ စားေနေသာရဲေဘာ္မ်ားမွာ ဟင္းခ်ိဳရည္ကို ထပ္ထည့္စရာ မလိုေတာ့ပဲ စီးလာေသာ ဟင္းခ်ိဳရည္ကို ရြံရွာမႈ အလ်ဥ္းမရွိဘဲ လက္ရည္တျပင္ထဲ စားေသာက္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားသည္ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္၊ ရိုးသားမႈ အရင္းခံ ၊အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္လိုေသာ စိတ္တို႔ကို အေျခတည္ကာ ညီရင္းအကိုပမာ အသက္ကိုေပး၍ ခ်စ္ၾကေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဟင္းပ်င္းေလွာ္ထဲတြင္ ေက်ာက္ေခ်ာင္းမွ ေက်ာက္ပုဇြန္လံုးေလးေတြ ပါေနသျဖင့္ ဟင္းပ်င္း၏ အခ်ိဳဓါတ္ ပုဇြန္လံုးမ်ားရဲ့ အခ်ိဳဓါတ္ေတြ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးဟင္းလ်ာသည္ ၾကယ္ငါးပြင္႔ေဟာ္တယ္တြင္ မွာစားရသည္႕ (၁၂)မ်ိဳးဟင္းခ်ိဳအလား အရသာရွိရွိႏွင္႔ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားလိုက္ၾကသည္။ (၅)မိနစ္အတြင္း အလယ္တြင္ ပံုထားေသာ ထမင္းပံုၾကီးမွာ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႔ေအာက္က ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။ ထမင္းစားျပီးေသာ္ အခါတြင္ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ သူ႔ေနရာကိုယ့္ေနရာတြင္ ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းထုပ္ျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကို မွီကာခြဲတမ္းက် ေ၀ထားေသာ ေဆးမွဳန္႔ထုပ္ (သတင္းစာႏွင္႔ လိပ္ေသာက္ရေသာ ဗာဂ်ီးနီးယားေဆး)ကို ထုတ္၍ လိပ္ေသာက္ကာ ထမင္းလံုးစီၾကသည္။ ဤသည္ကား စနစ္ဆိုးတခုကို ေတာ္လွန္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားတို႔၏ ေလာကစည္းစိမ္ မဟုတ္ပါလား။ ေတာထဲတြင္ ျခင္္ကိုက္ ျဖဳတ္ကိုက္ ဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ေသာက္ရင္း ေဆးလိပ္ မေသာက္တတ္ေသာ ရဲေဘာ္လည္း ေဆးလိပ္စြဲသြားတတ္ၾကသည္။ ထမင္းစားျပီး ေဆးလိပ္တလိပ္ကို ေသာက္ရင္း က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိသည္ ဖိႏွိပ္မႈတိုင္းကို တြန္းလွန္ဘို႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံအတြက္ ဓါးစာခံ ျဖစ္ေပၚလာ ရသလားမသိxxx ေပးဆပ္မႈေတြက မကုန္ႏိုင္ေသး စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အနစ္နာခံမႈေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး မ်ားလွသည္။ ပထမေတာ႔ ……

မိသားစုကိုစြန္႔ xxxxxx
စာသင္ခန္းကိုစြန္႔ xxxxxx
ၿမိဳ႕ျပကိုစြန္႔ xxxxxx
မိဘကိုစြန္႔ xxxxxx
ခ်စ္သူကိုစြန္႔ xxxxxxx
လၻက္ရည္ဆိုင္ကိုစြန္႔ xxxxxxxx
အားလံုးကိုစြန္႔လႊတ္ျပီး

ၾကမ္းတမ္းတဲ့
ခရီးၾကမ္းမွာ
ေသနတ္ကိုကိုင္
ဦးတည္ခ်က္ကို
မယိုင္လဲရေအာင္
ငွက္ဖ်ားနဲ႔စစ္ခင္း
ေသမင္းကိုစိန္ေခၚ
အစားဆင္းရဲ
အေနဆင္းရဲ
စိတ္ဆင္းရဲ
ဆင္းရဲမႈေတြ အစုစုနဲ႔
ျပည္သူလူထု အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေန သူေတြပါလားဟု စဥ္းစားေနမိသည္။

ေဆးလိပ္တလိပ္ခန္႔ အကုန္တြင္ ရဲေဘာ္တေယာက္ေရာက္ လာကာ က်ေနာ့္အား အတြင္းေရးမွဴး ကိုမ်ိဳး၀င္း ေခၚခိုင္းသည္ဟု သတိဆြဲ၍ သတင္းလာပို႔သည္။ က်ေနာ္လည္းထလိုက္သြားကာ အမ္ (၂၀) ေသနတ္အတိုကို အပ္ၿပီး ေသနတ္အရွည္တလက္ ျပန္ထုတ္ေပးသည္ ျပီးေတာ့မွ ကိုမ်ိဳး၀င္းက “ ငါတို႔ ခရီးဆက္ထြက္ရမယ္ အစည္းေ၀းတခု လုပ္ဘို႔ ရွိတယ္ စစ္တပ္ကေတာ့ ညစ္ပတ္ျပန္ၿပီေဟ့ ! ေရြးေကာက္ပြဲ အနိုင္ရပါတီကို အာဏာမလႊဲတဲ႔ အျပင္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စာလွယ္တခ်ိဳ႕ကို လိုက္ဖမ္းလို႔ တခ်ိဳလည္း ေတာခိုကုန္ၿပီ။ အခုေရာက္လာတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြနဲ႔ ငါတို႔ ဘာေတြ ဆက္လုပ္မယ္ဆိုတာ အစည္းေ၀းဆက္ထိုင္မယ္ ဟုရွင္းျပသည္ ” ျပီးေတာ့မွ သူ႔လက္ကို သူစိုက္ၾကည့္ျပီး “ ငါ႔လက္က ေသြးစြန္းသြားၿပီ အဖြဲ႔စည္းကို မင္းတို႔ပဲဆက္ ဦးေဆာင္ၾကပါဟု ” ေလးပင္းစြာ ၿငီးတြားသလိုမ်ဳိး ဆိုင္းမဆင္႔ ဗံုမဆင္႔ ေျပာခ်လိုက္ေတာ႔ က်ေနာ္သည္ သူဘာကို ဆိုလိုေနသည္္ကို နားမလည္ သူဘာမ်ားဆက္ ေျပာမည္ဟု ငံ႔လင္႔ နားစြင့္ေနမိသည္။ စကားတခြန္းမွ ထပ္မထြက္လာေတာ့ ေသာေၾကာင္႔ သေဘာမေပါက္သည္႔ အေလွ်ာက္ ကိုယ့္ေနရာကိုယ္ ျပန္လာခဲ့ေတာ႔သည္။

၄ႏွစ္ေျမာက္ ၈ေလးလံုး အခမ္းအနားသို႔ တက္ေရာက္လာေသာ KIA မွ ဗိုလ္မႉးပန္းေအာင္ ႏွင္႔ ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဥကၠ႒ ကိုေအာင္ႏိုင္

ေသကံမေရာက္အသက္မေပ်ာက္
ထိုစခန္းေလးတြင္ က်ေနာ္တို႔ တပါတ္ခန္႔ ေနခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္ေရာက္ျပီး ေနာက္တရက္တြင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းက ျပန္႔ (ေခၚ) နမၼားသို႔ ဆင္းသြားသည္ သူ႔ျပန္အလာကို ေစာင့္ရင္နဲ႔ ေသကံမေရာက္တဲ႔ အေၾကာင္းေလးတခုကို သြားသတိရမိသည္။ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ စားစရာ ဆန္နည္းလာ၍ ရြာမွ၀ယ္ထား ေသာဆန္မ်ားကို သြားထမ္းေသာအခါ က်ေနာ္လိုက္သြားသည္၊ လမ္းတြင္က်ေနာ္တို႔၏ ဆလန္ကဘာ (စည္းရံုးေရးမႉး) ဦးစက္ေအာင္နဲ႔ လမ္းတြင္ဆံုၾကသည္၊ သူသည္ နမၼားဖက္မွ တက္လာသည္ သူ႔တြင္ နမၼားတြင္ နာမည္ႀကီးသည့္ မက္စီက်ိဳ႕(သစ္သီးစိမ္အရက္) ရဲေဘာ္မ်ား ေသာက္ရေအာင္ ပါလာသည္။ က်ေနာ္လည္း နာမည္ႀကီးတဲ့ မက္စိက်ိဳ႕ကို တခြကျ္မည္းၾကည့္လိုက္သည္ အရသာေတြ႕သြား၍ ေနာက္တခြက္ ထပ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ အျပန္ခရီးတြင္ မက္စီက်ိဳ႕ အရွိန္ေလးနဲ႔ ဆန္ေလးျပည္အပါအ၀င္ ေသနတ္ကို ထမ္းခဲ့သည္မွာ ပါလို႔ပါမွန္းေတာင္ မသိ ေပါ့ပါးသြက္လက္၍ ေလေပၚတြင္ေျမွာက္ကာ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ရဲ႕ မြန္းေ၀ါ႔ခ္ အကထဲကလိုမ်ဳိး ေပါ႔ပါးလွ်က္ရွိေနသည္။ စခန္းအ၀င္လမ္းကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အေရွ႕ကရဲေဘာ္ေတြလဲ မေတြ႔ရ ေနာက္က ရဲေဘာ္ေတြလည္း မေတြ႕ေတာ့့ပါ။ က်ေနာ္ လမ္းမွားလာသည္ဟု ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္ လမ္းျပန္ရွာသည္ မေတြ႕ေတာ့ပါ စခန္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းေသးမွန္းေတာ့ သိသည္။ တနာရီခန္႔ ႀကိဳးစားရွာၾကည့္သည္ မေတြ႕ ဆက္ရွာလွ်င္ စခန္းနဲ႔ ေ၀းေတာ့မည္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွ ေသနတ္တခ်က္ ေဖါက္လိုက္သည္။ (၁၀)မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ စိုးရိမ္ႀကီးစြာျဖင့္ လာႀကိဳ၍ စခန္းကို ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ စခန္းပါတ္လည္တြင္ မိုင္မ်ားေထာင္ထားေၾကာင္း ေျပာျပီး မိုင္းတာ၀န္ယူထားေသာ ရဲေဘာ္မွမိုင္းမ်ားကို သြားေရာက္စစ္ေဆးၾကည့္ရာ က်ေနာ္မိုင္းႀကိဳးမ်ားကို တိုက္ျဖတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး မိုင္းခလုပ္ေနရာ လွ်ပ္စီးလိုက္မဲ့ ေနရာတြင္ ျခေတြ ေတာင္ဘို႔ တည္ထားေသာေၾကာင့္ မိုင္းမကြဲဘဲ က်ေနာ္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေတြးမိေတာ႔ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ား ေထာင္းလေမာင္း ထဆဲ။ ျခေတြကယ္လို႔ က်ေနာ္ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ သံုးရက္ခန္႔ ေစာင့္ျပီးေသာအခါ ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။

ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာ ေျမႏုပို႔(စ္)တြင္ ရဲေဘာ္ထြန္းလြင္ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္ ခ်န္၍ က်ေနာ္တို႔ ့ခရီးဆက္ထြက္ ခဲ့ၾကသည္။ တေနကုန္ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ ညေနေစာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခရီးတေထာက္နားမည္႕ ဟိုပင္ပို႔(စ္)ကို ေရာက္ခ႔ဲၾကသည္။

မပစ္ေသနတ္နဲ႔အမတ္ႀကီးမ်ား
ထို္ပို႔(စ္)တြင္ က်ေနာ္တို႔ကို အသင့္ေစာင့္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ မိုးညွင္ျမိဳ့နယ္ အမွတ္္(၁) လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေက်ာ္ေမာင္နဲ႔ မိုးညွင္းၿမိဳ႔နယ္အမွတ္(၂) လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးၾကာျမတို႔ ကိုပါေတြ႕ရသည္။ ဟိုပင္ပို႔(စ္)က ေျမႏုပို႔(စ္)နဲ႔မတူတဲ႔ ဟာေတြကေတာ႔ စခမ္းကို အခိုင္အခန္႔ ေဆာက္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္၊ ေျမႏုပို႔(စ္)ကေတာ႔ ၿမိဳ႔နဲ႔ နီးလြန္းေသာေၾကာင့္ မိုးကာတဲမ်ားသာ ထုိး၍ေနၾကသည္။ နယ္ေျမခံရဲေဘာ္မ်ား ေနရာခ်ထားရာတြင္ အထုပ္အပိုး မ်ားခ်ကာ နားၾကသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ခရီးဆက္မထြက္ပါ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားနဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေကအိုင္ေအမွ ေပးထားေသာ ႏိုင္းမမ ပစၥတိုကို ခါးတြင္ခ်ိတ္၍ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ဦးၾကာျမ တက္ၾကြေနသည္ကို ေတြ႕ေတာ႔ ရဲေဘာ္တေယာက္က က်ေနာ့္ကိုလာေျပာသည္။ “ ဆရာမပစ္ ေသနတ္ ျမင္ဘူးလားတဲ့ ” က်ေနာ္က “ တို႔ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ မခုတ္ဒါးနဲ႔ မထိုးလွံပဲ ၾကားဖူးပါတယ္ အဲဒါက ကခ်င္ေတြ မိန္းမေတာင္းရင္ လိုတယ္ေလလို႔ ” ေျပာတယ္၊ မပစ္ေသနတ္ကို ျမင္ဘူးခ်င္ရင္ ေဟာမွာ ၾကည့္ဟုဆိုကာ ဦးၾကာျမခါးက ေသနတ္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ သူ႔ေသနတ္ ပစ္ရင္မထြက္ဘူး ခါးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ေသနတ္ဆိုျပီး ဦးၾကာျမ မၾကားေအာင္ ေျပာျပီး ႀကိတ္ရယ္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ေတာထဲတြင္ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ မရွိ၍ ႀကံဖန္ျပီးေပ်ာ္ၾကရသည္။ အေပ်ာ္အပ်က္အျဖစ္သာ ေနာက္ ၾကသည္ ျပည္သူက တင္ေျမွာက္ထားေသာ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို အသက္ေပး ကာကြယ္ရမည္ဆိုတာ ျပည္သူ့အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ ႏွလံုးသြင္းျပီးသား ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္သည္ တေန႔တာရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို မေတြ႕တာၾကာ ျပီျဖစ္တဲ့ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ႕့နဲ႔ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေျပာျခင္းျဖင္႔ အခ်ိန္ကာလက ႏိုင္င္ငံေရးအရ ႀကီးမားေသာကာလဟု ေျပာလွ်င္ရနိုင္သည္။ ျပည္သူ လူထု၏ ႏိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ အျမင့္ဆံုးကိုေရာက္ေနသည္။ အာဏာရူးတဲ့ စစ္အုပ္စုက လူထုရဲ့ ဆႏၵကို မ်က္ကြယ္ျပဳကာ အာဏာကို ဆက္လက္ခ်ဳပ္ကိုုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမား ေတြကလည္း အာဏာရွင္ သက္ဆိုးမရွည္ရေအာင္ နိုင္ငံေရး/စစ္ေရး ထိုးစစ္မ်ား ကိုျပင္ဆင္ၾကရန္ ျဖစ္ေပေတာ႔သည္။

ခရီးစၿပီ
ေနာက္ရက္တြင္က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႔မ်ားလူစုခြဲ၊ စစ္ေၾကာင္းမ်ားခြဲ၍ ေကအိုင္ေအနည္းဗ်ဴဟာအမွတ္(၄)သို႔ စတင္ခ်ီတက္ၾကသည္။ နိုင္ငံေရး/စစ္ေရး ထိုးစစ္မ်ားျပင္ရန္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသား (ABSDF) ၊ အန္အယ္ဒီ(NLD)၊ ေကအိုင္ေအ(KIA) သံုးဖြဲ႕ေပါင္းကာ သံုးပြင့္ပူးေပါင္း စစ္ဆင္ေရးကို စတင္ေနၿပီ(သ.ပ.စ.က) ထိုအစည္းေ၀းလုပ္ရန္ ေရွ႕တန္းအသီးသီးတြင္ ေရာက္ေနၾကေသာ သံုးဖြဲ႕စလံုး၏ စည္းရုံးေရးမႈမ်ား၊ တပ္ေတြကို ေကအိုင္ေအ နည္းဗ်ဴဟာ အမွတ္(၄)တြင္ လုပ္ငန္းညွိႏႈိင္းအစည္းေ၀း ျပဳလုပ္ၾကရန္ျဖစ္သည္။ ထိုအစည္းေ၀းသို႔( ABSDF) နိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ စည္းရုံးေရးမႈမ်ားသာ တက္ေရာက္ရန္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ေရး တပ္ေတြကိုေတာ့ၿမိဳ႕နဲ႔ အနီးဆံုးတြင္ ကပ္ထားရန္ ကိုမ်ိဳး၀င္းမွ ညႊန္ၾကား ခ်က္ေပးထားသည္။

ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘို) လဲ စစ္သားႀကီးလံုးလံုး ေပမဲ႔ ဘုရား၊ တရားေတာ႔ မေမ႔ပါ

ငွက္ေတြကက်ီစယ္ေလသလား
က်ေနာ္တို႔တြင္ တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ အင္အားမ်ားမ်ားစားစား မပါလာပါ။ အတြင္းေရးမႉးကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္ တစိတ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ႏိုင္ဦးနဲ႔ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီးတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ရဲေဘာ္သစ္ တပ္စိတ္တစိတ္ စုစုေပါင္းဖြဲ႔စည္းပံု မျပည့္တဲ့တပ္စိတ္ ႏွစ္စိတ္သာျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွာ ရန္သူ၏ထိုးစစ္ဆင္သည့္ စစ္ေၾကာင္းမ်ား မရွိသျဖင့္ လံုၿခံဳေရးတပ္မ်ားကို မေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္သူရဲ့ ထိုးစစ္မရွိေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို တိုက္ခိုက္ေနတ႔ဲ အၿမဲတမ္း ရန္သူကေတာ့ရွိေနသည္။ ေဒသတခုတခုတြင္ တမင္းတမူ ႀကီးစိုးေနၾကတဲ့ ငွက္ဖ်ားျဖစ္သည္။ ငွက္ဖ်ားသည္ ေဒသတခုနဲ႔ တခုမတူၾကပါ။ သံလမ္းရိုးငွက္ဖ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ေပးမဲ့ ဖားကန္႔ေဒသတြင္ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနလာေသာေၾကာင့္ သံလမ္းရိုးငွက္က သူစိမ္းဆန္ဆန္ျဖစ္ခဲဲ႔ ရျပီေပါ့။ အခုေတာ႔ သံလမ္းရိုးငွက္က က်ေနာ့္ကိုလာ က်ီစယ္ေနၾကၿပီ ။ နားနားေနေန ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ညကင္းေစာင့္ကေတာ့ ေစာင့္ရသည္ မည္မွ်ပင္ ေအးေဆးတယ္ေျပာေျပာ ေတာ္လွန္ေရး သတိဆိုတာ က်ေနာ္တို႔မွာ အၿမဲရွိၾကရသည္၊ ညကင္းေစာင့္၍ အိပ္ေရးပ်က္လွ်င္ ငွက္ဖ်ားက၀င္ သည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏြဲေနၾကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြမွာ ငွက္ဖ်ားဆိုတာ အထူအဆန္းမဟုတ္ပါ။ ေဆးရွိလွ်င္ ေဆးကိုေသာက္ ေဆးမရွိလွ်င္ မကၠေလာင္ျခစ္ (ေဒသကုထံုးတမ်ိဳး)့ ေဆးမရွိလို႔ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း မွတ္တမ္းတင္လို႔ပင္ မႏိုင္။ ဒီလို႔နဲ႔ပဲ ဖ်ားလိုက္၊ နားလိုက္၊ သြားလိုက္နဲ႔ အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္ေနၾကရသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ ႏွစ္ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေတာင္ယာတခုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။

ေတာင္ယာပန္းနဲ႔ထမင္း၀ိုင္း
ထိုေတာင္ယာသည္ ရင္း(၅)ဂြင္နဲ႔ ရင္း(၁၁) ဂြင္ၾကားတြင္ရွိသည္။ မိုးညွင္းၿမိဳ႔နယ္ကို ရင္း(၅)ဂြင္ ဟု သတ္မွတ္ထားၿပီး မိုးေကာင္းၿမိဳ႔နယ္ကို ရင္း(၁၁)ဂြင္ဟု သတ္မွတ္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ရန္ သိပ္မေဝးေတာ့ပါ။ ထိုေတာင္ယာတြင္ မုဆိုးတေယာက္ ေျပာင္သားေျခာက္လာေရာင္း ေသာေၾကာင္႔ (၁)နာရီခန္႔ နားၿပီး ထမင္းခ်က္စားၾကသည္။ ကခ်င္ေတာပုန္း ရြာမ်ား၊ ေတာင္ယာမ်ားသည္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို စံုလင္ေအာင္ စိုက္ထားတတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဟင္းေကာင္းေကာင္း စားရေသာေနရာမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေတာင္ယာမ်ားတြင္ နားခ်င္ၾကသည္။ ထုိေန႔ ေန႔လည္စာကိုေတာ့ ေျပာင္းသားေျခာက္မီးဖုတ္၊ ဟင္းခ်ိဳတမ်ိဳးနဲ႔ ခရမ္းသီးေထာင္းထဲတြင္ ေတာင္ယာပန္း ( ကခ်င္ျပည္နယ္ ေတာင္ယာမ်ားတြင္ စိုက္သည့္ ဟင္းခတ္အေမြးအႀကိဳင္ ) ထည့္ေထာင္းထားသျဖင့္ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားေသာက္လိုက္ၾကသည္။ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ရဲေဘာ္တေယာက္သည္ ဟန္ေကာမ်ားကို ေရပန္းက်ေနေသာ ေနရာသို႔ေဆး ေၾကာရန္ ယူသြားရင္း သီးခ်င္းတပိုင္းတစ ဆိုသြားသည္ကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရသည္။ “ငါသည္ေတာ္လွန္ေရး xxx လုပ္ရမယ္ေလ xxx လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႔အခြင့္ေရးရွိရမယ္ xxx လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႔အခြင့္ေရးရသင့္ပါတယ္” …. က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ အသားထုတ္ေပးေသာေန႔ ဟင္းေကာင္းေသာေန႔မ်ားတြင္ တက္ၾကြ၍ အထက္ပါ သီခ်င္းမ်ိဳးကို ဆိုတတ္ၾကၿပီး ပင္ပမ္းၿပီး ဟင္းမေကာင္းရင္ေတာ့ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ့….စိတ္ဓါတ္က်တယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို… ဆိုတတ္ၾကတယ္ေလ။

ထိုေတာင္ယာမွ တညအိပ္ႏွစ္ရက္ ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေကအိုင္ေအ နည္းဗ်ဳဟာ (၄) တပ္စခန္းကို ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုစခန္းသည္ ဆားေမွာ္ရဲ့ အေရွ႕ေျမာက္၊ ထုိပူးအရပ္ရဲ႕ အေရွ႕တည္႔တည္႔၊ မိုးေကာင္းအေရွ႕ေျမာက္အရပ္တြင္ တည္ရွိၿပီး စခန္း၏သံုးဖက္တြင္ ဆက္စပ္ေနေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ားျဖင့္ ကာရန္ထားသည္ က်န္တဖက္သည္ ေျမျပန္႔ျဖစ္ျပီး ရြာေဟာင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ မိုးညွင္းဖက္မွ ခရိုင္မႉး ကိုစိန္ေအးအဖြဲ႔၊ ဆားေမွာ္ဖက္မွ ဆလန္ကဘာ ဦးထြန္းေဖ အဖြဲ႔ႏွင့္ NLD(L.A)အဖြဲ႕၊ KIAမွလည္း အမွတ္(၅)(၁၁)(၁၅) တပ္ရင္းမ်ားႏွင္႔ တပ္းရင္းအမွတ္(၂၅၁) (၂၅၄)အစရွိတဲ့ ေဒသအသီးသီးမွ တပ္မ်ား နိုင္ငံေရး/စည္းရုံးေရးမႉးမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္သစ္မ်ား တပ္စိတ္တစိတ္သည္ ေခ်ာင္းကေလး၏ တဖက္ကမ္း ရြာေဟာင္းလမ္းတြင္ ေရွ႕ကင္းအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနရေပသည္။

အစည္းေ၀းစၿပီ
နည္းဗ်ဴဟာ(၄) ကြတ္ကဲမႈေဒသ အသီးသီးမွ တပ္မ်ားစံုၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ၁၉၉၂ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၁၁)ရက္ေန႔တြင္ ရန္သူကို မည္သို႔နိုင္ငံေရး/စစ္ေရးမ်ား ထိုးစစ္ကို ဘယ္လို ျမွင့္တင္ေဆာင္ရြက္မလဲ ဆိုတာကို စတင္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ကရင္ျပည္နယ္ ေကအန္ယူ ထိမ္းခ်ဳပ္ရာ မာနယ္ပေလာတြင္ ႏိုင္ငံေရးအရ အားေကာင္းေသာ တပ္ေပါင္းစုႀကီးကိုဖြဲ႔ျပီး ဒီေအဘီ စစ္ေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ စတင္ထိုးစစ္ ဆင္ေနေသာ အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုလဆိုင္းတို႔ အဖြဲ႔သည္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ ေလဆိပ္အနီး တဖက္ကမ္းရွိ စန္းကားဖက္သို႔ ထိုးစစ္ဆင္ရာ အျပန္တြင္ ရန္သူ႔လက္နက္ (၅)လက္ရခဲ့သည္ဟု စက္သတင္း၀င္လာသည္။ ထိုသတင္းကို ၾကားေတာ့ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အတြင္းေရးမႉးကိုမ်ိဳး၀င္းသည္ အားက်မခံ “ ငါတို႔ဘက္ကလည္း အနည္းဆံုး (၆)လက္ရမွ ျပန္လာမည္ ”ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ထိုစဥ္က တျပည္လံုးေတာ္လွန္မွ တျပည္လံုး ေအာင္ပြဲခံႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖတ္ကနဲ ေတြးမိေနေသးသည္။

ထမင္းရွာရန္သူေတြ႕
၁၉၉၂ ဇူလိုင္ (၁၂) အစည္းေ၀း ဒုတိယေန႔အျဖစ္ စတင္က်င္းပေနသည္။ အစည္းေ၀းကို နံနက္(၉)နာရီတြင္ စေနၾကျပီ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႔ထြက္အဖြဲ႔သည္လည္း နံနက္စာစားျပီး၍ မိမိအိမ္ျပန္ ေရာက္သည့္အလား စားၿပီးဟန္းေကာမ်ားကိုပင္ မသိမ္းေသး အိပ္ယာျခင္ေထာင္မ်ားလည္း ဖရိုဖရဲနဲ႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ေဆးလိပ္လိပ္ေသာက္ စကားေဖါင္ဖြဲ႕ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ “ ဝုန္း ”ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးတခု ၾကားလိုက္သည္။ က်ေနာ႔ လက္ပါတ္နာရီကို တခ်က္ျဖတ္ကနဲ ၾကည့္မိလိုက္သည္မွာ နာရီလက္တန္သည္ မနက္(၁၀)နာရီကို (၁၀)မိနစ္စြန္းစျပဳ ေနၿပီျဖစ္သည္။

ရဲေဘာ္တေယာက္က သူ႔ရဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ကို အခုလိုေျပာေနေသးသည္ “ ဒါေတာေကာင္ တေကာင္ ေကာင္ မိုင္းနင္းမိတာပဲ ျဖစ္ရမယ္ ညေနစာကိုေတာ့ အသားဟင္းစားရအံုးမယ္ ထင္တယ္ ” က်ေနာ္ကေတာ႔ ရဲေဘာ္ေတြကိုလွမ္း သတိေပးလိုက္သည္။ “ အိပ္ယာေတြေတာ့ သိမ္းထားၾကေဟ့ ဘာမွန္းမသိဘူး ” ဟုေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္(၅)မိနစ္အၾကာတြင္ ေသနတ္သံမ်ား ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီအခါၾကမွ စကားေျပာစက္ ကမွန္းကတမ္း ေကာက္ဖြင့္သည္။ ရဲေဘာ္ေတြကို ပစၥည္းမ်ား အျမန္သိမ္းရန္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာပါ လက္နက္ႀကီးအသံမ်ား ဆက္တိုက္ၾကားေနရသည္။ ဘယ္ကို က်ေနမွန္း က်ေနာ္တို႔မသိ က်ေနာ္၏ စကားေျပာစက္မွ ညြန္ၾကားခ်က္ေပးသံ ထြက္ေပၚလာသည္။ က်ေနာ္၏ တပ္စိတ္ကို သူ႔ေနရာသို႔ အျမန္လာေရာက္ ပူးေပါင္းရန္ေျပာေနသည္။ က်ေနာ္ရဲေဘာ္မ်ား မက်န္ေအာင္ေစာင့္ေခၚ ေနရသည္။ က်ေနာ္၏ စကားေျပာစက္ထဲတြင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းဆဲသံမ်ား ဆက္တိုက္ထြက္လာသည္ “ ေဟ့ေကာင္ မင္းေသေနၿပီလား ျမန္ျမန္လာပါဆို ” က်ေနာ္နဲနဲ စိတ္တိုသြားသည္။ က်ေနာ္ ေရေခ်ာင္းေလး ျဖတ္အကူးတြင္ လက္နက္ႀကီးအသံနဲ႔အတူ လဲၾကသြားသည္ ရြံနဲ႔ေခ်ာ္၍ လဲက်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ျပန္ထၿပီး ပါတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္လိုက္သည္ က်ေနာ္တို႔ တဲဖက္က ဝါးရုံမ်ား ရန္သူရဲ့ လက္နက္ႀကီးဒါဏ္ေၾကာင္႔ ေျမႀကီးတြင္ ျပားျပားဝပ္ကာ ခံစားေနၾကေလၿပီ။

က်ေနာ္၏ တပ္စိတ္သည္ ခဏအတြင္းမွာပင္ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ိဳး၀င္း ဆီသို႔ေရာက္သြားၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ ကိုမ်ိဳးဝင္းသည္ ေစာေစာက သူမဆဲထားတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အၿပံဳးႏွင့္ႀကိဳဆို၍ “ မင္းတို႔ဖက္က လက္နက္ႀကီးက်ည္ေတြ တအားက်ေနေတာ့ ငါက စိုးရိမ္ေနတာ ” ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳ ေျပာသည္။ ေနာက္ ဆားေမွာ္ဖက္္ တာ၀န္ယူရသည့္ စစ္ေျမျပင္ေထာက္လွမ္းေရး ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အား လွမ္းနုတ္ဆက္၍ ပလပ္စတစ္ခြက္ထဲမွ အရက္တခြက္ကို လွမ္းေပးသည္။ က်ေနာ္လည္း လႈပ္ရွားေနတဲ့ စိတ္ေတြျငိမ္သြားေအာင္ အေျဖမေပးပဲ တခ်ဳိးထဲ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ အေျခအေန ေမးၾကည့္သည္။

“ စခန္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ ေကအိုင္ေအ တပ္စိတ္ တစိတ္တင္ထားတဲ့ ကုန္းဖက္ကို ရန္သူဝင္လာလို႔ မိုင္းအရင္ ထကြဲတယ္ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္က လြဲလို႔ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြမရွိ ၾကဘူးတဲ့ ကင္းေစာင့္တဲ့ ရဲေဘာ္လည္း ေအာက္ကိုေျပးဆင္းေရာ ရန္သူက အဲဒီကုန္ကိုယူၿပီး အေပၚစီးက ပစ္ေနတာ လက္နက္ႀကီးက ဒီကိုေက်ာ္ၿပီး မင္းတို႔ဖက္သြား က်ေနလို႔ အတြင္းေရးမႉးက စိတ္ပူေနတာ ”ဟု ရဲေဘာ္ဗညားမ ွရွင္းျပသည္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တို႔ဖက္က ေသနတ္သံ တခ်က္မွ် မထြက္ေသးပါ။ ရန္သူစီးထားေသာ ကုန္းကိုျပန္တက္ထိုးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔လည္း တိုက္ခိုက္ေရး အင္အားကို ထုတ္ႏုတ္ ျပန္လည္စုဖြဲ႕သည္။

ရဲေဘာ္ျမေအာင္နဲ႔ ရဲေဘာ္တာတီး ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညား ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္ စုစုေပါင္းတိုက္ခိုက္ေရး တပ္စိတ္(၂)စိတ္သာ ထုတ္ႏုတ္ႏိုင္သည္၊ ရဲေဘာ္ႏိုင္ဦးကိုေတာ႔ ရဲေဘာ္သစ္မ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ NLD(L.A) အဖြဲ႔နဲ႔ ထားခဲ့ရသည္။ ေကအိုင္ေအ တပ္ေတြေတာ့ ကုန္းကို၀ိုင္း၍ စတင္တက္ထိုးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေကအိုင္ေအမွ တဖြဲ႔ လန္၍ဆင္းလာသည္ဟု သတင္းၾကားေသာအခါ ကိုမ်ိဳး၀င္းသည္ ဗ်ဴဟာမႉးထံ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ တက္ထိုးမည္ဟု ခြင့္သြားေတာင္းသည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗ်ဴဟာမႉးက ဗိုလ္မႉးလဇိန္ေဘာက္ေနာ္ (လိုင္ဇာတြင္ ဗံုးခြဲလုပ္ႀကံခံရ၍ ေသဆံုးသြားသူ)၊ ဒုတိယ ဗ်ဴဟာမႉးက ဗိုလ္မႉးလဆမ္ေအာင္ဝါ(ယခု ေကအိုင္ေအ ခြဲထြက္)။ ဗိုလ္မႉးလဇိန္ေဘာက္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရသည္ဆိုရင္ အတြင္း ေရမႉးမ်ိဳး၀င္းသည္ သူစိတ္ႀကိဳက္ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္လက္နက္ တပ္ဆင္ကာ တက္ထိုးရန္ ထြက္သြားသည္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဗညားဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္က ပြိဳင့္(5) လံုၿခဳံေရးအတြက္ လက္နက္ႀကီး ကုန္းတြင္ ေနရာယူရသည္။ ညေနပိုင္းေရာက္မွ အျပင္းအထန္ျပန္လည္း တိုက္ခိုက္ေတာ့ ရန္သူက ခံစစ္အေနအထားကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ တေတာလံုး တေတာင္လုံး ကာဗိုက္ယမ္းေငြ႕မ်ားနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းေနသည္ ရန္သူဖက္မွ ေအာ္သံ/ဆဲဆိုသံမ်ား ထြက္ေပၚေနဆဲ။ ညပိုင္းကို ၀င္ေရာက္လာ ေသာေၾကာင့္ အေမွာင္ထုက တေျဖးေျဖး ဖံုးလႊမ္းစျပဳလာသည္။

က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ပိြဳင့္(5)စက္ႀကီး ပစ္လွ်င္ မီးေရာင္မ်ား ပါတ္၀န္းက်င္ တ၀ိုက္လင္းလ်က္ သြားေစသည္။ စက္ႀကီးေသနတ္ကို တာ၀န္ယူ ပစ္ခတ္ရေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္မွာ လက္နက္ႀကီးဆူညံသံေၾကာင္႔ နားအံုကြဲကာ နားမၾကားရေတာ႔ပါ့….ျပင္းထန္သည့္ စက္ႀကီးေသနတ္သံမ်ားကို ကာကြယ္ရန္ နားက်ပ္တို႔ ဦးထုတ္တို႔ စသည့္ အကာအကြယ္မ်ား မရွိမႈေၾကာင့္ ထိုရဲေဘာ္၏ နားစည္သို႔ျပင္းထန္တဲ့ စက္ႀကီး ေသနတ္သံမ်ားက ဖ်က္စီးျပစ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္၊ ရန္သူ၏(၆၀)ေမာ္တာ က်ည္ဆံမ်ားလည္း တခါတရံ က်ေနာ္တို႔ဖက္သို႔ ရစ္၀ဲလာေနေျချပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ စက္ႀကီးေသနတ္ကို ေနရာေရြ႕ရန္ ညြန္ၾကားခ်က္၀င္လာသည္။ ပြိဳင့္(5)ေသနတ္ ေရြ႕ရန္သာ ညြန္ၾကားခ်က္ပါၿပီး က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္ေနရာေရႊ႔ရန္ ညြန္ၾကားခ်က္ပါမလာ။ ပိြဳင့္(5)စက္ႀကီးအဖြဲ႕ ေရြ႕သြားေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိ္တ္ ထိုေနရာတြင္ က်န္ေနၾကသည္။ တိုက္ပြဲၾကားထဲတြင္ ေနရာယူ၍ စကားေျပာ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ထိုတပ္စိတ္တြင္က်ေနာ္ရယ္ ရဲေဘာ္ဗညား၊ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၊ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီး၊ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္း၊ ရဲေဘာ္အငယ္ေလး စုစုေပါင္း (၆)ေယာက္ျဖစ္သည္။ မိုးခ်ဳပ္လာ၍ ေသနတ္သံမ်ားက မစဲေသး ယမ္းေငြ႕မ်ားၾကားတြင္ ယမ္းနံ႔မ်ားေၾကာင့္ ရဲေဘာ္တိုင္း ထမင္းစားခ်င္စိတ္ သိပ္မရွိၾကပါ။ သို႔ေသာ္လည္း ဗိုက္ထဲမွ အစာအိမ္ရဲ႕ အခ်က္ေပးမႈေၾကာင့္ ထမင္းစားရန္ သိလာရျပန္သည္။

ေတြ႔ၿပီထမင္း
တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ အနီးစပ္ဆံုးရြာမ်ားမွ ထမင္းဟင္းခ်က္၍ ထမင္းထုပ္မ်ား ပို႔ေပးၾကသည္။ ရြာနဲ႔က မနီး ထမင္းလည္း မခ်က္နိုင္ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ရိကၡာေျခာက္ရွိလွ်င္ရွိ မရွိလွ်င္ ဆန္ကို၀ါးစားၿပီး တိုက္ၾကရသည္။ ယခုတိုက္ပြဲတြင္ ထမင္းထုပ္မ်ား တိုက္ပြဲၾကားထဲ လိုက္ေ၀ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္ မေရာက္လာ၍ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း သြားျပီး ထမင္းထုပ္ေနေသာ ေနရာလိုက္ရွာၾကသည္။ လက္ပါတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ည(၈)နာရီ(၄၅)မိနစ္ ရွိေနေခ်ၿပီ၊ သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ ၀ပ္ေနေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားကို က်ေနာ္တို႔ ကခ်င္လို ေမးၾကည့္သည္ “ ေအ႔ေခါင္ ရွပ္ဂရာေကာ႔ ငါအီး ” (ေယာက္ဖ ထမင္းက ဘယ္မွာလဲ )ဟု ရဲေဘာ္ဗညားမွ ေမးလိုက္သည္ “ေရွာင္းတဲ့” (အေရွ႕မွာ)ဟု ကခ်င္ရဲေဘာ္မွ ျပန္ေျဖသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ကိုဆက္သြားၿပီး ေမးေတာ့ ေစာေစာက အတိုင္းသာေျဖသည္။ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း ေကအိုင္ေအ ရဲေဘာ္မ်ား ၀ပ္၍ ေနရာယူေနၾကသည္ က်ေနာ္တို႔(၆)ေယာက္ကေတာ့ လမ္း လွ်ာက္ၿပီး ထမင္းထုပ္သာ လိုက္ေမးေနေတာ႔သည္။ ဆက္ေမး၍သာ လာခဲ့ရာ အေရွ႔နားတြင္ ထမင္းထုပ္ျခင္းေတာင္ႀကီးကို ေတြ႔သျဖင္႔ တေယာက္ကို ႏွစ္ထုပ္စီ ယူၿပီးေသာအခါ အေရွ႕ကို ဆက္သြားခိုင္းေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ေမးလိုက္သည္ “အေရွ႕မွာ ဘာရွိလဲ ေယာက္ဖ” ကခ်င္တပ္မႉးတေယာက္က “အေရွ႕မွာရန္သူပဲရွိေတာ့တယ္”က်ေနာ္ေၾကာင္
သြားသည္။ ငါတို႔ကို ဘာလို႔သြားခိုင္းတာလဲလို႔ ေမးေတာ့ “မင္းတို႔ တက္ထိုးမလို႔ လာတာ မဟုတ္ဘူးလား ”“ မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔ ထမင္းထုပ္လာယူတာ” မင္းတို႔ တက္ထိုးပါဟု ေျပာလာသည္။ အဲဒီအခါၾကမွ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္သည္မွာ ကုန္းေပၚကို တက္ထိုးလိုက္ ျပန္လန္က်လာလိုက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ား တက္ထိုးရန္ တုန္႔ဆိုင္းေနၾကသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔ကို တက္ထိုးခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုစဥ္ လကလဲ မိုက္မိုက္၊ ဗိုက္ကလဲ ဆာဆာ၊ ဥတၱရ ယဥ္စြန္းတန္း တေနရာဆီ မေတာ႔ ညဦးယံကို ကာဗိုက္ယမ္း ရနံ႔ေတြနဲ႔ သုတ္လူးထားလို႔ ေနတယ္။

ေမာင္ေမာင္ခင္ (ရမ္ဘို)